Zo af en toe zie je op Social Media als Facebook prijsvragen voorbij komen. Twee weken geleden was dit het geval. Je moest in een mailtje een motivatie schrijven waarom je naar de Editors zou willen. Ik schreef een lekker dik aangezet berichtje en was eigenlijk de dag erop al vergeten dat ik hier aan mee had gedaan. Echter kreeg ik een dag voordat het concert plaatsvond een mailtje dat ik zowaar twee tickets gewonnen had. Ik belde meteen een maatje op om te vertellen dat we de dag erna naar Amsterdam gingen om even lekker een concert mee te pakken.
Editors speelde een reeks van drie uitverkochte concerten in de zogenaamde Heineken Bier Bak. Wij waren aanwezig bij de eerste. We stonden op de gastenlijst en maakte via een rode loper entree. Ik voelde me even een heuse filmster, al waren er geen paparazzi of journalisten aanwezig, maar dat was me om het even. Via een trap kwamen we uit bij een balie die blijkbaar speciaal voor VIP's was. Je leest het goed, we waren voor even Very Important Persons.
We kregen een bandje, onze jas werd opgehangen en we werden begeleid naar de VIP-loge. Aan allebei de kanten van de zaal is er een loge, wij zaten aan de linkerkant. In zo'n loge kunnen ongeveer 50 mensen. Ook is er een eigen privé-bar, erg handig, omdat je op deze manier niet minutenlang in de rij staat voor een goudgele pretcilinder. Daarnaast had je nog de keuze om te staan of te zitten. Alles was dus top geregeld. Het uitzicht op de mensenmassa was ook heel tof om eens van een andere kant te zien.
Dan de muziek. In het voorprogramma stond het Schotse bandje The Twilight Sad. Zij waren al bezig toen wij de zaal binnenkwamen. Ik was niet bekend met de muziek en had te weinig tijd om het van tevoren nog echt te 'bestuderen.' Het Schotse accent vond ik in elk geval heel erg vet, maar dat is gewoon een algemeen ding voor mij. Daarbuiten vond ik de muziek wel oké, maar niet je van het. Frontman James Graham had wel een bijzondere manier van optreden. Ik druk me hiermee nog subtiel uit. Hij stond helemaal in zichzelf los te gaan op de muziek en ging er helemaal in op. Dit is natuurlijk heel tof, maar hierdoor bleef er weinig interactie met het publiek over. Aardig voorprogramma, niet meer.
Editors speelde een reeks van drie uitverkochte concerten in de zogenaamde Heineken Bier Bak. Wij waren aanwezig bij de eerste. We stonden op de gastenlijst en maakte via een rode loper entree. Ik voelde me even een heuse filmster, al waren er geen paparazzi of journalisten aanwezig, maar dat was me om het even. Via een trap kwamen we uit bij een balie die blijkbaar speciaal voor VIP's was. Je leest het goed, we waren voor even Very Important Persons.
We kregen een bandje, onze jas werd opgehangen en we werden begeleid naar de VIP-loge. Aan allebei de kanten van de zaal is er een loge, wij zaten aan de linkerkant. In zo'n loge kunnen ongeveer 50 mensen. Ook is er een eigen privé-bar, erg handig, omdat je op deze manier niet minutenlang in de rij staat voor een goudgele pretcilinder. Daarnaast had je nog de keuze om te staan of te zitten. Alles was dus top geregeld. Het uitzicht op de mensenmassa was ook heel tof om eens van een andere kant te zien.
Dan de muziek. In het voorprogramma stond het Schotse bandje The Twilight Sad. Zij waren al bezig toen wij de zaal binnenkwamen. Ik was niet bekend met de muziek en had te weinig tijd om het van tevoren nog echt te 'bestuderen.' Het Schotse accent vond ik in elk geval heel erg vet, maar dat is gewoon een algemeen ding voor mij. Daarbuiten vond ik de muziek wel oké, maar niet je van het. Frontman James Graham had wel een bijzondere manier van optreden. Ik druk me hiermee nog subtiel uit. Hij stond helemaal in zichzelf los te gaan op de muziek en ging er helemaal in op. Dit is natuurlijk heel tof, maar hierdoor bleef er weinig interactie met het publiek over. Aardig voorprogramma, niet meer.
Eindelijk was het dan zover, na een jaar kon ik eindelijk weer genieten van Editors. Ze begonnen met openingsnummer van het nieuwe album, No Harm. Het is zo'n mysterieus nummer dat zich heel rustig opbouwt, een fijne opener van deze set. De gebruikelijke vlammen werden al in het tweede nummer, Sugar, ingezet. Dit maakt zo'n show alleen nog maar leuker.
De echte hoogtepunten moesten toen nog allemaal voorbijkomen. Om te beginnen met de akoestische versie van Smokers Outside The Hospital Doors. Zanger Tom Smith stond alleen met een gitaartje tijdens deze fragiele uitvoering. Heel erg knap dat je tijdens zo'n concert met grote showelementen als vuurwerk en confetti zo'n mooi rustmoment erin kunt bouwen.
Vooral de laatste nummers waren stuk voor stuk hoogtepunten, te beginnen met Munich, een van hun bekendste platen. Hierna liepen ze het podium af om tot slot nog een toegift te geven.
En wat voor een toegift, deze begon met het nieuwe Ocean Of Night wat al best aardig was. Daarna speelde ze de allerbekendste: Papillon! Wat was dit vet zeg. Het nummer werd in een nieuw jasje gegoten waardoor het een langere uitvoering kreeg. Heel tof!
Dan de echte afsluiter. Ook deze track is afkomstig van het nieuwe album In Dream. Het nummer heet Marching Orders. Het is zo'n typisch nummer waarmee ze de komende zomer elke festivalweide plat gaan spelen. Door de hele zaal zweefde de confetti om het allemaal nog wat mooier te maken. Dit zorgde voor een grote, passende climax bij dit concert!
Al met al was het een hele toffe show die zo'n hoog tempo had dat het nooit verveelde. Geen lange praatjes met het publiek, maar gewoon spelen, zoals het hoort! Ik hoop deze band het komende jaar weer te begroeten op een festival als Pinkpop of Lowlands. We'll see!
De echte hoogtepunten moesten toen nog allemaal voorbijkomen. Om te beginnen met de akoestische versie van Smokers Outside The Hospital Doors. Zanger Tom Smith stond alleen met een gitaartje tijdens deze fragiele uitvoering. Heel erg knap dat je tijdens zo'n concert met grote showelementen als vuurwerk en confetti zo'n mooi rustmoment erin kunt bouwen.
Vooral de laatste nummers waren stuk voor stuk hoogtepunten, te beginnen met Munich, een van hun bekendste platen. Hierna liepen ze het podium af om tot slot nog een toegift te geven.
En wat voor een toegift, deze begon met het nieuwe Ocean Of Night wat al best aardig was. Daarna speelde ze de allerbekendste: Papillon! Wat was dit vet zeg. Het nummer werd in een nieuw jasje gegoten waardoor het een langere uitvoering kreeg. Heel tof!
Dan de echte afsluiter. Ook deze track is afkomstig van het nieuwe album In Dream. Het nummer heet Marching Orders. Het is zo'n typisch nummer waarmee ze de komende zomer elke festivalweide plat gaan spelen. Door de hele zaal zweefde de confetti om het allemaal nog wat mooier te maken. Dit zorgde voor een grote, passende climax bij dit concert!
Al met al was het een hele toffe show die zo'n hoog tempo had dat het nooit verveelde. Geen lange praatjes met het publiek, maar gewoon spelen, zoals het hoort! Ik hoop deze band het komende jaar weer te begroeten op een festival als Pinkpop of Lowlands. We'll see!