Elke week probeer ik zoveel mogelijk nieuwe muziek te ontdekken. De alom bekende streamingdienst Spotify is op dit gebied een ideaal platform. Wanneer je bijvoorbeeld kijkt op de artiestenpagina van Nirvana, kun je klikken op een kopje Vergelijkbare artiesten, hier staan dan in het geval van Nirvana bands als Pearl Jam en Foo Fighters. Via dit principe stuitte ik op 13 november 2014 op ene Jack Garratt. Ik zette zijn liedjes in mijn playlist en merkte dat ik het eigenlijk wel vet vond.
In januari vond het jaarlijkse festival Eurosonic/Noorderslag plaats. Ik checkte even de line-up en zag tot mijn verrassing dat 'mijn ontdekking' erbij stond. Betekende dit dat hij wellicht ooit terug zou keren naar Nederland? Het antwoord hierop kun je wel raden. Hij staat op 25 april op London Calling en op 5 juli op het Pitch Festival, beide in Amsterdam. Ook was er nog een losse show in de BIRD in Rotterdam. Toen ik dit zag heb ik vrijwel meteen een kaartje gekocht en op 24 april was het dan eindelijk zover. Ik ging de liedjes die ik een half jaar eerder bij toeval had gevonden live horen.
Allereerst de locatie, de BIRD genaamd. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord. In mijn ogen was het een soort combinatie van een café, restaurant en concertzaaltje. Ze programmeren er veelal jazz-muzikanten met af en toe uitstapjes richting hiphop, soul, funk en elektronica. Bij binnenkomst stond er buiten een DJ plaatjes te draaien wat meteen zorgde voor een frisse vibe. Eenmaal binnen had je een klein, hip ingericht zaaltje waar je nog even een biertje kon nuttigen of zelfs nog een hapje kon eten. Verder was er een garderobe waar je tegen een prijs van €2,- je jas en eventueel je tas op kon laten hangen. Ook waren er genoeg toiletten aanwezig. De zaal waar het concert plaatsvond was niet erg groot. Dit zorgde voor een intieme sfeer tijdens het concert. De capaciteit hiervan ligt rond de 250 personen.
Om 20:00 uur gingen de deuren open en om 20:30 stond het concert gepland. Toch begon het zo'n twintig minuten later dan de bedoeling was. De opkomst van de Brit straalde nog niet heel veel uit, maar toen hij eenmaal begon met zijn show zat je er helemaal in. Elke toets drukte hij met zo ontzettend veel passie in en de muzikaliteit straalde er vanaf. Ik vind het zo mooi om te zien dat sommige artiesten met zoveel bezieling spelen.
De eerste twee nummers (I Couldn't Want You Anyway en Water) speelde hij gelijk achter elkaar. Daarna begon hij wat aan zijn biertje te drinken en probeerde de interactie te zoeken. Je merkte aan alles dat hij erg zenuwachtig was. Dit waren dan ook zijn eigen woorden. Echter merkte je er helemaal niets van toen hij muziek aan het maken was. Wat ik erg knap vond was dat hij drie instrumenten tegelijk bespeelde. Hij had een drumpad waarmee hij bepaalde effecten en beats kon creëren, hij bespeelde een keyboard en ragde nog flink wat op zijn gitaar.
Nadat hij ook nog The Love You're Given en Chemical(zie filmpje) speelde bekende hij dat hij nog maar twee liedjes deed. Hij heeft nou eenmaal niet meer liedjes. Ergens logisch, maar ook wel erg jammer, aangezien ik deze man zeker nog een uurtje langer had willen zien. Hij speelde eerst Remnants, mijn persoonlijke favoriet en erna nog Worry, wat een bescheiden hitje op 3FM is momenteel. Vooral bij het laatste nummer speelde hij alsof zijn leven er van afhing. Wat deed ie dat goed zeg!
Toen de show was afgelopen kon je nog een t-shirt of single kopen bij de merchandising. Hier kwam Jack Garrat himself nog even langs. Wij kochten een van de shirts en poseerden even met hem. Ik vertelde hem dat ik 't vetter vond dan The Rolling Stones op Pinkpop vorig jaar. Wat natuurlijk gelogen was, maar ach, dat is verder niet belangrijk!
Al met al was het een erg boeiende show. Als hij nog eens een los concert geeft zou ik zeker weer gaan. Wel hoop ik dat hij tegen die tijd wat meer materiaal heeft, want het optreden was eigenlijk net wat te kort. Dit was voor mij het enige minpunt aan deze avond in Rotterdam.
In januari vond het jaarlijkse festival Eurosonic/Noorderslag plaats. Ik checkte even de line-up en zag tot mijn verrassing dat 'mijn ontdekking' erbij stond. Betekende dit dat hij wellicht ooit terug zou keren naar Nederland? Het antwoord hierop kun je wel raden. Hij staat op 25 april op London Calling en op 5 juli op het Pitch Festival, beide in Amsterdam. Ook was er nog een losse show in de BIRD in Rotterdam. Toen ik dit zag heb ik vrijwel meteen een kaartje gekocht en op 24 april was het dan eindelijk zover. Ik ging de liedjes die ik een half jaar eerder bij toeval had gevonden live horen.
Allereerst de locatie, de BIRD genaamd. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord. In mijn ogen was het een soort combinatie van een café, restaurant en concertzaaltje. Ze programmeren er veelal jazz-muzikanten met af en toe uitstapjes richting hiphop, soul, funk en elektronica. Bij binnenkomst stond er buiten een DJ plaatjes te draaien wat meteen zorgde voor een frisse vibe. Eenmaal binnen had je een klein, hip ingericht zaaltje waar je nog even een biertje kon nuttigen of zelfs nog een hapje kon eten. Verder was er een garderobe waar je tegen een prijs van €2,- je jas en eventueel je tas op kon laten hangen. Ook waren er genoeg toiletten aanwezig. De zaal waar het concert plaatsvond was niet erg groot. Dit zorgde voor een intieme sfeer tijdens het concert. De capaciteit hiervan ligt rond de 250 personen.
Om 20:00 uur gingen de deuren open en om 20:30 stond het concert gepland. Toch begon het zo'n twintig minuten later dan de bedoeling was. De opkomst van de Brit straalde nog niet heel veel uit, maar toen hij eenmaal begon met zijn show zat je er helemaal in. Elke toets drukte hij met zo ontzettend veel passie in en de muzikaliteit straalde er vanaf. Ik vind het zo mooi om te zien dat sommige artiesten met zoveel bezieling spelen.
De eerste twee nummers (I Couldn't Want You Anyway en Water) speelde hij gelijk achter elkaar. Daarna begon hij wat aan zijn biertje te drinken en probeerde de interactie te zoeken. Je merkte aan alles dat hij erg zenuwachtig was. Dit waren dan ook zijn eigen woorden. Echter merkte je er helemaal niets van toen hij muziek aan het maken was. Wat ik erg knap vond was dat hij drie instrumenten tegelijk bespeelde. Hij had een drumpad waarmee hij bepaalde effecten en beats kon creëren, hij bespeelde een keyboard en ragde nog flink wat op zijn gitaar.
Nadat hij ook nog The Love You're Given en Chemical(zie filmpje) speelde bekende hij dat hij nog maar twee liedjes deed. Hij heeft nou eenmaal niet meer liedjes. Ergens logisch, maar ook wel erg jammer, aangezien ik deze man zeker nog een uurtje langer had willen zien. Hij speelde eerst Remnants, mijn persoonlijke favoriet en erna nog Worry, wat een bescheiden hitje op 3FM is momenteel. Vooral bij het laatste nummer speelde hij alsof zijn leven er van afhing. Wat deed ie dat goed zeg!
Toen de show was afgelopen kon je nog een t-shirt of single kopen bij de merchandising. Hier kwam Jack Garrat himself nog even langs. Wij kochten een van de shirts en poseerden even met hem. Ik vertelde hem dat ik 't vetter vond dan The Rolling Stones op Pinkpop vorig jaar. Wat natuurlijk gelogen was, maar ach, dat is verder niet belangrijk!
Al met al was het een erg boeiende show. Als hij nog eens een los concert geeft zou ik zeker weer gaan. Wel hoop ik dat hij tegen die tijd wat meer materiaal heeft, want het optreden was eigenlijk net wat te kort. Dit was voor mij het enige minpunt aan deze avond in Rotterdam.