Sinds september ben ik lid van het tijdschrift OOR. Als nieuwe abonnee had ik al het geluk dat ik gratis kaartjes kreeg voor alt-J in de Ziggo Dome. Daarnaast kreeg je een pasje thuisgestuurd waarop een code stond. Deze moest je even activeren en zodoende was ik lid van Club OOR. Dit houdt in dat je naar heel veel concerten kunt gaan zonder dat je geld neer moet leggen voor een ticket. Dit is misschien wel het beste abonnement dat ik ooit heb afgesloten!
Op 6 november had ik het eerste van, hopelijk nog, vele 'gratis' concerten. Ik ging namelijk naar het Nederlandse bandje PAUW in Grenswerk, Venlo. Ze zijn nog relatief onbekend, maar stonden wel al op Lowlands eerder dit jaar. Hier heb ik ze destijds helaas moeten missen door een onmenselijke kater. Tijd voor een herkansing dus.
PAUW maakt psychedelische, dromerige muziek die teruggaat naar de 60's en 70's. Het is een beetje te vergelijken met een grote speler als Tame Impala. Op Spotify heeft de band zelf een playlist samengesteld waarin bands als Pink Floyd, The Rolling Stones en The Beach Boys te vinden zijn. Wellicht dat deze namen gelden als bron van inspiratie.
Dan het concert. Ik moest mijn naam even noemen bij de gastenlijst en kon zo naar binnenlopen. Het was de eerste keer dat ik in Grenswerk was, een vrij nieuw poppodium in hartje Venlo. Het is een mooi gebouw met een redelijk klein, maar sfeervol zaaltje.
Het begon voor mij met meteen een struikelblok. Bij grote bands zijn twee voorprogramma's al niet altijd even fijn, bij kleinere bands dus nog minder. Ik was rond 20:00 uur in de zaal en pas twee uur later speelde de band waar ik eigenlijk voor kwam. Dat vond ik zonde.
Het eerste voorprogramma was een band genaamd Depthclegg delis. Geen idee wat die naam betekent en ik ga ook geen moeite doen om het op te zoeken. Ik vond het nogal ruk. Natuurlijk snap ik dat het een beginnende band is en dat het knap is dat ze nu al op zo'n poppodium staan, maar als de frontman niet eens weet hoe een bepaald liedje heet, dan is het voor mij wel redelijk klaar. Qua geluid was het ook niet geweldig, maar dat heeft puur met het geluid in de zaal te maken. Dat was de hele avond minder.
Dan het tweede voorprogramma, Tamarin Desert. Deze Eindhovense band maakt muziek die perfect in lijn ligt met die van het hoofdprogramma. Vooral het liedje Dreams kon mij heel erg bekoren. Ik denk dat we nog veel gaan horen van deze jongelingen.
Om 22:00 uur was het dan zover, PAUW begon. Wat een heerlijke sound hebben deze mannen. Ze spelen nog niet zo heel lang samen en toch hoor je bij elke melodie dat het PAUW is. In hun muziek kun je heerlijk wegdromen. Ik denk dat ze ongeveer een uur en een kwartiertje gespeeld hebben, maar wat was het lekker!
Natuurlijk ging ook bij deze band niet alles goed. Instrumenten die niet meewerkten en vooral de visuals die hen in de steek lieten. Dit was erg jammer, omdat visuals juist bij dit soort muziek heel veel meer kunnen brengen. Dit soort dingen zijn gewoon technische mankementen die waarschijnlijk meer te doen hebben met de techniek van Grenswerk dan echt van de band.
Uiteindelijk heb ik toch nog aardig genoten. Het was erg lang wachten, maar ik ben blij dat ik deze band uiteindelijk gezien heb. Dit is wederom een act waarvan ik zeker weet dat we ze op vele festivals kunnen begroeten dit jaar.
Hierbeneden is nog de live-versie van het liedje Glare bij 3voor12radio te bekijken. Bij dit nummer vind ik vooral de piano pakkend, het heeft zo'n typisch ouderwets geluid. Check it out!
Op 6 november had ik het eerste van, hopelijk nog, vele 'gratis' concerten. Ik ging namelijk naar het Nederlandse bandje PAUW in Grenswerk, Venlo. Ze zijn nog relatief onbekend, maar stonden wel al op Lowlands eerder dit jaar. Hier heb ik ze destijds helaas moeten missen door een onmenselijke kater. Tijd voor een herkansing dus.
PAUW maakt psychedelische, dromerige muziek die teruggaat naar de 60's en 70's. Het is een beetje te vergelijken met een grote speler als Tame Impala. Op Spotify heeft de band zelf een playlist samengesteld waarin bands als Pink Floyd, The Rolling Stones en The Beach Boys te vinden zijn. Wellicht dat deze namen gelden als bron van inspiratie.
Dan het concert. Ik moest mijn naam even noemen bij de gastenlijst en kon zo naar binnenlopen. Het was de eerste keer dat ik in Grenswerk was, een vrij nieuw poppodium in hartje Venlo. Het is een mooi gebouw met een redelijk klein, maar sfeervol zaaltje.
Het begon voor mij met meteen een struikelblok. Bij grote bands zijn twee voorprogramma's al niet altijd even fijn, bij kleinere bands dus nog minder. Ik was rond 20:00 uur in de zaal en pas twee uur later speelde de band waar ik eigenlijk voor kwam. Dat vond ik zonde.
Het eerste voorprogramma was een band genaamd Depthclegg delis. Geen idee wat die naam betekent en ik ga ook geen moeite doen om het op te zoeken. Ik vond het nogal ruk. Natuurlijk snap ik dat het een beginnende band is en dat het knap is dat ze nu al op zo'n poppodium staan, maar als de frontman niet eens weet hoe een bepaald liedje heet, dan is het voor mij wel redelijk klaar. Qua geluid was het ook niet geweldig, maar dat heeft puur met het geluid in de zaal te maken. Dat was de hele avond minder.
Dan het tweede voorprogramma, Tamarin Desert. Deze Eindhovense band maakt muziek die perfect in lijn ligt met die van het hoofdprogramma. Vooral het liedje Dreams kon mij heel erg bekoren. Ik denk dat we nog veel gaan horen van deze jongelingen.
Om 22:00 uur was het dan zover, PAUW begon. Wat een heerlijke sound hebben deze mannen. Ze spelen nog niet zo heel lang samen en toch hoor je bij elke melodie dat het PAUW is. In hun muziek kun je heerlijk wegdromen. Ik denk dat ze ongeveer een uur en een kwartiertje gespeeld hebben, maar wat was het lekker!
Natuurlijk ging ook bij deze band niet alles goed. Instrumenten die niet meewerkten en vooral de visuals die hen in de steek lieten. Dit was erg jammer, omdat visuals juist bij dit soort muziek heel veel meer kunnen brengen. Dit soort dingen zijn gewoon technische mankementen die waarschijnlijk meer te doen hebben met de techniek van Grenswerk dan echt van de band.
Uiteindelijk heb ik toch nog aardig genoten. Het was erg lang wachten, maar ik ben blij dat ik deze band uiteindelijk gezien heb. Dit is wederom een act waarvan ik zeker weet dat we ze op vele festivals kunnen begroeten dit jaar.
Hierbeneden is nog de live-versie van het liedje Glare bij 3voor12radio te bekijken. Bij dit nummer vind ik vooral de piano pakkend, het heeft zo'n typisch ouderwets geluid. Check it out!