De tent
Dit is waar ik dit jaar zolang naar uitgekeken heb: Lowlands, een compleet ander universum waar de sfeer briljant is, het volk aardig en het bier goed naar binnengaat (soms). Op donderdag in de namiddag arriveerden wij in Biddinghuizen, waar wij onze tent gingen posteren op camping 1. Van deze gloednieuwe tent wist ik echter niet dat het om een lilliputterformaat ging. Het luchtbed paste er met een heftige propsessie net in en mijn onderste ledematen hadden het bij tijd en wijle ook zwaar.
Het hele weekend moesten wij van voorbijgangers aanhoren hoe klein onze tentjes waren. Uitspraken als 'wat zijn dit voor veredelde servetten' of 'een condoom is nog groter dan deze tent', deden ons niet meer zoveel. Eindstand: onze tentjes liggen ergens in een greppel van het campingterrein plaats te bieden aan Flevolandse kaboutertjes.
Vrijdag
Genoeg geklaagd over tenten. Muziek, daarvoor kwamen we hier! Deze keer ga ik in chronolowgische (haha, Lowlands woordgrapje) beschrijven wat ik in dit mooie weekend allemaal ervaren heb!
Waar ik voor het festival een hele route had uitgestippeld qua optredens, ging dit al meteen mis. We gingen het terrein op om Tom Odell een bezoekje te brengen. Echter hadden wij nog zware benen van de nacht ervoor, waardoor we niet verder dan de India kwamen. Hier stond rapper/producer Gnash zijn ding te doen. De tent was halfvol en het stelde inderdaad niet zoveel voor. Wel kwam ik er laatst achter dat deze man met het nummer I Hate U, I Love U dus echt een wereldhit heeft. Leuk voor hem toch?
Van Amerikaanse hiphop door naar Antwerpse hiphop. Tourist LeMC was een van de weinige persoonlijke tegenvallers dit weekend. Ik vind zijn muziek fijn om thuis te luisteren, maar live voegde hij er niets aan toe. Daarnaast verzoop hij ook in de voor hem veel te grote Heineken tent. Hierna gingen we weer terug naar de India om Nao te checken. Het was veel te druk en niets voor ons waardoor we weer gauw genoeg weg waren.
'We got a ride from Paul Kalkbrenner' wist zanger Andrew Wyatt van Miike Snow ons te vertellen. Ze startten vijf minuten na het eigenlijke begin van de show. Van wat we er van gezien hebben werd het nergens echt heel bijzonder, maar het was zeker de moeite waard om gezien te hebben. Op Paddling Out kon er eindelijk gedanst worden!
Dit is waar ik dit jaar zolang naar uitgekeken heb: Lowlands, een compleet ander universum waar de sfeer briljant is, het volk aardig en het bier goed naar binnengaat (soms). Op donderdag in de namiddag arriveerden wij in Biddinghuizen, waar wij onze tent gingen posteren op camping 1. Van deze gloednieuwe tent wist ik echter niet dat het om een lilliputterformaat ging. Het luchtbed paste er met een heftige propsessie net in en mijn onderste ledematen hadden het bij tijd en wijle ook zwaar.
Het hele weekend moesten wij van voorbijgangers aanhoren hoe klein onze tentjes waren. Uitspraken als 'wat zijn dit voor veredelde servetten' of 'een condoom is nog groter dan deze tent', deden ons niet meer zoveel. Eindstand: onze tentjes liggen ergens in een greppel van het campingterrein plaats te bieden aan Flevolandse kaboutertjes.
Vrijdag
Genoeg geklaagd over tenten. Muziek, daarvoor kwamen we hier! Deze keer ga ik in chronolowgische (haha, Lowlands woordgrapje) beschrijven wat ik in dit mooie weekend allemaal ervaren heb!
Waar ik voor het festival een hele route had uitgestippeld qua optredens, ging dit al meteen mis. We gingen het terrein op om Tom Odell een bezoekje te brengen. Echter hadden wij nog zware benen van de nacht ervoor, waardoor we niet verder dan de India kwamen. Hier stond rapper/producer Gnash zijn ding te doen. De tent was halfvol en het stelde inderdaad niet zoveel voor. Wel kwam ik er laatst achter dat deze man met het nummer I Hate U, I Love U dus echt een wereldhit heeft. Leuk voor hem toch?
Van Amerikaanse hiphop door naar Antwerpse hiphop. Tourist LeMC was een van de weinige persoonlijke tegenvallers dit weekend. Ik vind zijn muziek fijn om thuis te luisteren, maar live voegde hij er niets aan toe. Daarnaast verzoop hij ook in de voor hem veel te grote Heineken tent. Hierna gingen we weer terug naar de India om Nao te checken. Het was veel te druk en niets voor ons waardoor we weer gauw genoeg weg waren.
'We got a ride from Paul Kalkbrenner' wist zanger Andrew Wyatt van Miike Snow ons te vertellen. Ze startten vijf minuten na het eigenlijke begin van de show. Van wat we er van gezien hebben werd het nergens echt heel bijzonder, maar het was zeker de moeite waard om gezien te hebben. Op Paddling Out kon er eindelijk gedanst worden!
In de Alpha dachten wij mister Paul Kalkbrenner himself aan te treffen. Echter hoorden wij een enorme takkenherrie toen we bij de tent aankwamen. Dit kon maar een ding betekenen: Die Antwoord. Ook hier waren we binnen een minuut weer weg. Ik zal deze muziek nooit begrijpen.
Omdat mijn telefoon aardig leeg was en ik nog bereikbaar wilde zijn, ging ik even alleen naar het KPN-punt buiten het festivalterrein om een powerbank te scoren. We hadden afgesproken in de Bravo bij John Coffey. Ook hier kwam een bak lawaai vandaan, maar wel een lekkere bak. Die gasten zijn zo energiek en het is erg spijtig dat ze stoppen. Blij dat ik ze toch nog een keertje heb gezien. De moshpits kwamen voor mij nog wat te vroeg deze dag, dus die liet ik aan me voorbij gaan.
Twee keer is scheepsrecht luidt het spreekwoord in mijn spreekwoordenboek: deze keer was het wel Paul Kalkbrenner die zijn plaatjes stond te draaien in de Alfa. Helaas viel ondertussen de eerste regenbui van het festival. Het was hierdoor proppen in de tent en de set viel dan ook ietwat in duigen. Ik had er meer van verwacht, maar denk dat dit typisch een DJ is die je in een andere, meer duistere sfeer moet zien.
Wij kozen ervoor om de rest van de avond in de Alfa te hangen. Nadat we een uitstekend plekje tegen het hek van het voorvak gevonden hadden was het wachten op de mannen van Oscar and the Wolf. Dit was meteen ook het eerste echte hoogtepunt van deze Lowlands-editie. De Belgen pakten groots uit qua showelementen. Het was wederom een opeenhoping van hypnotiserende liedjes die deze band zo herkenbaar maken. Frontman Max Colombie straalde een aanstekelijke energie uit waardoor dit een van de tofste shows van het weekend werd.
Muse werd dit jaar aangekondigd als 'de grootste headliner ooit op Lowlands.' De verwachtingen waren dan ook weer hoog. Het mooie is alleen dat je weet dat deze verwachtingen hoe dan ook worden ingelost. Vanaf het eerste riffje van het rockende Psycho tot het laatste akkoord van het epische Knights of Cydonia was het een groot feest van herkenning bij deze band. De Alfa stond in brand en veel beter kon het echt niet meer worden dit weekend. Iedere keer weer zetten de Britten een superstrakke show neer.
Zaterdag
Het zijn heftige nachten op Lowlands en je kunt er daarom maar het beste vanuit gaan dat je de dag erna slecht eraan bent. Echter was dit zo'n bijzondere dag dat ik zonder een kater wakker werd. Vol frisse moed konden we dus weer het festivalterrein op. In de India stond de multi-getalenteerde RY X een perfect ochtendconcert weg te geven. Wat de ingrediënten hiervan zijn? Goede, rustige muziek en een muisstille tent. Nederland staat er qua concerten om bekend veel 'praatpubliek' te hebben. Daar was op deze vroege zaterdagmiddag niets van te merken. RY X reageerde erg bescheiden op het mega-applaus dat hij kreeg en ook absoluut verdiende. Van deze man gaan we nog veel mooie dingen horen.
Af en toe loop je op een festival een willekeurige tent binnen zonder dat je echt weet wat je te wachten staat. Zo liepen wij de kleine Charlie naar binnen om het Amerikaanse Whitney te bekijken. Ik wist dat er enige buzz om deze band hing, maar dat was het dan ook. Van begin tot eind heb ik genoten. Er hing een fijne, relaxte sfeer in de tent en de mannen leken er zin in te hebben. Tongen op het podium, een paar slokken Jacky D, niets was te gek tijdens dit optreden. Ook de zomerse muziek lag gewoon erg fijn in het gehoor. Niets mis mee.
Wolfmother in de Alfa speelde rock zoals het bedoeld is. Niet teveel lullen, gewoon die gitaar laten rammelen. Onder dit motto zagen we hier een lekkere show. Niet meer en niet minder.
Zaterdag
Het zijn heftige nachten op Lowlands en je kunt er daarom maar het beste vanuit gaan dat je de dag erna slecht eraan bent. Echter was dit zo'n bijzondere dag dat ik zonder een kater wakker werd. Vol frisse moed konden we dus weer het festivalterrein op. In de India stond de multi-getalenteerde RY X een perfect ochtendconcert weg te geven. Wat de ingrediënten hiervan zijn? Goede, rustige muziek en een muisstille tent. Nederland staat er qua concerten om bekend veel 'praatpubliek' te hebben. Daar was op deze vroege zaterdagmiddag niets van te merken. RY X reageerde erg bescheiden op het mega-applaus dat hij kreeg en ook absoluut verdiende. Van deze man gaan we nog veel mooie dingen horen.
Af en toe loop je op een festival een willekeurige tent binnen zonder dat je echt weet wat je te wachten staat. Zo liepen wij de kleine Charlie naar binnen om het Amerikaanse Whitney te bekijken. Ik wist dat er enige buzz om deze band hing, maar dat was het dan ook. Van begin tot eind heb ik genoten. Er hing een fijne, relaxte sfeer in de tent en de mannen leken er zin in te hebben. Tongen op het podium, een paar slokken Jacky D, niets was te gek tijdens dit optreden. Ook de zomerse muziek lag gewoon erg fijn in het gehoor. Niets mis mee.
Wolfmother in de Alfa speelde rock zoals het bedoeld is. Niet teveel lullen, gewoon die gitaar laten rammelen. Onder dit motto zagen we hier een lekkere show. Niet meer en niet minder.
Als er een groep is die dit jaar veel zieltjes heeft gewonnen is het wel De Staat. Dit jaar speelden ze vrijwel ieder festival plat. Lowlands was misschien niet eens hun beste show, maar het was al met al weer een concert van formaat. Deze Nijmegenaren zijn zoveel meer dan alleen maar Witch Doctor. In mijn ogen de beste band van Nederland.
Lowlands is helaas ook een festival waar je gewoonweg niet alles kunt zien wat je wil zien. Zo miste ik op vrijdag al Biffy Clyro en was het vandaag Jack Garratt die ik aan me voorbij liet gaan. Hier tegenover stond Sum 41. Laat ik het kort en bondig houden: punk is niet zo mijn ding.
De avond viel en het was tijd voor Sigur Rós. In 2009 liepen mensen hierbij huilend naar buiten omdat ze zo geraakt werden door hetgeen ze hadden meegemaakt. Het is inderdaad muziek met een bepaald soort magie. Daarnaast is het wel hele moeilijke muziek en was het voor mij op deze zonnige dag een iets te zware pil om te slikken. Al met al begrijp ik de betoverende gave van deze IJslandse band, maar was ik gewoonweg niet helemaal in de stemming. Een gemiste kans.
Dan de beste show van de zaterdag. Noel Gallagher (weet je wel, die gast van Oasis) stond met zijn High Flying Birds de Bravo te verenigen. Het was bij uitstek de show waarbij het gevoel van saamhorigheid naar boven kwam. Jij hebt vast wel eens in je plaatselijke kroeg liedjes als Wonderwall en Don't Look Back In Anger mee staan blèren. Een beetje dat gevoel maal 100 beschrijft dit concert. Bierdrinkende mannen met dikke buiken veranderden stuk voor stuk in emotionele wrakken tijdens deze twee hits. Naast al het bekende Oasis-werk en het eigen materiaal waren ook de quotes van deze hele meneer van een hoogstaand niveau. Toen een meisje vertelde dat ze geen geld had voor een show in Londen beantwoordde Noel dit met: "I can get you in. I know the singer, he's a bit of a cunt.' Is leuk toch.
We konden er voor kiezen om als echte hipsters naar Disclosure te gaan, maar wij gingen toch voor M83. Hiervan heb ik geen moment spijt gehad. Het was een filmisch optreden waarbij er lekker gedanst kon worden. Tijdens Midnight City bereikte de show haar ultieme hoogtepunt. Het was een memorabele afsluiter van de dag.
Zondag
Soms heb je van die dagen op een festival dat je wakker wordt denkend dat het 10 uur 's ochtends is, maar er in werkelijkheid al een dagdeel voorbij is. Jamie Woon, Hans Teeuwen, Joeri van Gelder, Oh Wonder, allemaal doorheen geslapen. Ook was het erg moeilijk om überhaupt nog een stap te zetten en bonkte mijn hoofd alsof er 29 olifanten overheen waren gerend. Enfin, rond 15:30 stonden we Dua Lipa kwijlend te bekijken. Muzikaal gezien is het niets voor mij, maar Jezus, wat een plaatje stond er op het podium.
Na een staarsessie van een halfuur was het tijd voor dé man van 2016. Anderson .Paak stond de Bravo van een flinke dosis energie te voorzien. Hij danste, zong, rapte en drumde erop los. Alles wat hij ons voorschotelde ("There are so many white people in here") was natuurlijk een groot toneelstuk, maar het werkte wel. Het publiek deed klakkeloos alles wat de man zei, en terecht. Showtje hoor!
Aangezien alleskunner James Blake een uur later in dezelfde tent speelde, bleven we hier netjes op wachten. Toen het begon stonden we hierdoor helemaal vooraan. Hij kwam weer op de proppen met een heerlijk, eclectisch optreden. Van het rustige Limit To Your Love ging het naar bijna techno met Voyeur. Ook zijn nieuwe tracks paste feilloos in deze set. Persoonlijk hoogtepunt was The Wilhelm Scream, wat een ontzettend fijn liedje is dit. Held.
Maar liefst één heel liedje heb ik ver buiten de tent meegekregen van The Last Shadow Puppets. Het was ontzettend balen, maar wij gingen toch voor een goed plekje bij Foals. Achteraf een goede keuze. Ik wist nooit zo goed wat ik van deze Engelse band vond, maar na deze show weet ik genoeg. Het was zo'n concert dat perfect werd opgebouwd naar een indrukwekkende finale. Ontzettend genoten van Yannis Philippakis en de zijnen.
De laatste reguliere show van een festival is toch altijd zo'n besef momentje van: damn, dit was het dan alweer. Gelukkig stond er wel nog een band op het programma die klaarblijkelijk de moeite waard werd. Ik heb het hier over LCD Soundsystem, door bijna elk platform betiteld als DE show van Lowlands 2016. In mijn ogen was het een boeiend optreden. Er gebeurde genoeg op het podium, en hoewel ik de muziek niet kende, was het toch enigszins bijzonder. Bij laatste nummer All My Friends leek het wel alsof het hele publiek behalve Sjoerd de tekst kende. Conclusie: sterk optreden!
Ik heb weer een geweldige tijd gehad op het mooiste festival van Nederland. Het is zoveel meer dan muziek. Zo was Sylvana Simons ook aanwezig (boeit niemand iets) , kon je touwtjespringen (wie doet dit nu?) en had je de kans om 's ochtends aan yoga te doen (what the fack, lekker uitslapen toch!). Alle gekheid op een stokje, Lowlands is een broedplaats van heerlijke momenten met je vrienden. Het is sowieso beter dan wakker worden in Alkmaar lijkt me zo.
Top 10:
1. Muse
2. James Blake
3. Foals
4. Anderson. Paak
5. Oscar and the Wolf
6. Noel Gallagher's High Flying Birds
7. RY X
8. M83
9. Whitney
10. LCD Soundsystem